UoBiA wzakresie zniesienia uznaniowości zmieniono ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r.
o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej
w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją
oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym. Ta sama ustawa wprowadziła bezpozwoleniowe posiadanie broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz replik tej broni, to jednak inny temat.
Jak możemy przeczytać w treści ustawy z 5 stycznia 2011 (pierwsza strona, odnośnik 1):
Zatem udajmy się do źródła zmian:Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z 13.09.1991) zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz. Urz. UE L 179.5 z 08.07.2008).
Głównymi problemami, jakimi zajmowała się dyrektywa, był: obrót bronią na terenie UE, pozbawianie broni cech użytkowych oraz wymiana informacji między krajami UE w zakresie tych zagadnień. Niemniej jednak Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni wprowadziła do ówczesnej tzw. dyrektywy broniowej m.in. następujący artykuł:
Jest to wprowadzenie do prawa europejskiego obowiązku wydania przez państwo pozwolenia w przypadku spełniania warunków: zezwalają a nie tylko mogą zezwolić. W tekście anglojęzycznym: Member States shall permit the acquisition and possession of firearms ( ...). Zniesienie uznaniowości. Przodek obecnego art. 10 UoBiA. Jak widać choćby z fragmentu zacytowanego powyżej, dużą część dyrektywy zaimplementowano metodą "kopiuj-wklej". Zachęcam do samodzielnej lektury zalinkowanej treści dyrektywy i porównania z ustawą liberalizującą z 2011 roku.Artykuł 5
Bez uszczerbku dla art. 3 państwa członkowskie zezwalają na nabywanie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które przedstawią ważną przyczynę i które:
a) ukończyły 18 rok życia, z wyjątkiem nabywania, innego niż w drodze zakupu, i posiadania broni palnej do celów myślistwa i strzelectwa sportowego, pod warunkiem że w tym przypadku osoby poniżej 18 roku życia posiadają zgodę rodziców lub są pod opieką rodzica lub osoby dorosłej posiadającej ważne pozwolenie na broń palną lub kartę łowiecką lub znajdują się na terenie licencjonowanego ośrodka szkoleniowego lub innego zatwierdzonego ośrodka;
b) nie stanowią zagrożenia dla samych siebie, dla porządku publicznego lub dla bezpieczeństwa publicznego; wyrok skazujący za popełnione umyślnie przestępstwo z użyciem przemocy uznaje się za element wskazujący na takie zagrożenie.
Oczywiście koncepcja ważnej przyczyny również w naszym prawie dopiero miała się zagościć - w oryginalnym brzmieniu UoBiA z 1999 obecna nie była.
Krótka historia dyrektywy 2008/51:
Tekst był wynikiem wieloletnich prac, natomiast większość poprawek wniesiono na Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, które komisja ta przyjęła jednogłośnie (41:0). Jak można sprawdzić w protokole A6-0276/2007, obydwoje polskich europarlamentarzystów pracujących w tej komisji głosowało: Małgorzata Handzlik (do roku 2012 PO) oraz Leopold J. Rutowicz (Samoobrona RP, wcześniej UP, wcześniej PZPR).
Przyjęto tekst dyrektywy w pierwszym czytaniu na posiedzeniu Parlamentu Europejskiego w dniu 29 listopada 2007, zwykłą większością głosów (nie zdołałem znaleźć dokładnie, kto jak głosował; być może dane za ten okres nie są w ogóle dostępne), po czym skierowano do Rady Unii Europejskiej (dawniej tzw. Rada Ministrów Unii Europejskiej; nie mylić z Radą Europejską), gdzie finalnie zatwierdzono (przy głosie wstrzymującym się Austrii) i podpisano dyrektywę z datą 21 maja 2008. W Radzie Unii Europejskiej, zgodnie z oficjalnym komunikatem prasowym, Polskę reprezentowali: Zbigniew Ćwiąkalski (minister sprawiedliwości w rządzie PO) oraz Piotr Stachańczyk (podsekretarz stanu, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji).
Przebieg tego procesu w UE tutaj.
Wróćmy jednak do procesu legislacyjnego w Polsce. Ustawa liberalizująca rozpoczęła żywot jako druk sejmowy 3388, który wpłynął do Sejmu w postaci projektu rządowego, pod którym podpisał się premier Donald Tusk. Na stronie 117 zalinkowanego pliku PDF zaczyna się uzasadnienie, dosyć otwarcie mówiące o konieczności wdrożenia prawa unijnego. Na stronie 122 znajdziemy początek bardzo obszernego porównania ówczesnego prawa unijnego z projektowanymi zmianami.
Senat (w drodze uchwały z dnia 16 grudnia 2010 r.) wniósł poprawki: Suwadło przestało być istotną częścią broni. Wyroby o przeznaczeniu wojskowym i policyjnym pojawiły się w miejscu dział, czołgów, innych pojazdów wojskowych, wojennych jednostek pływających i statków powietrznych (co, jak mi się wydaje, rozszerzyło zakres przedmiotów, którymi handel wymagał koncesji). Nastąpił cały szereg zmian. Oczywiście nie wszystkie zatwierdził Sejm w finalnym głosowaniu.
Ustawę liberalizującą przyjęto jednogłośnie (głosy indywidualne są do obejrzenia w tym miejscu). Została podpisana przez prezydenta, Bronisława Komorowskiego, z datą jak w nazwie.
I tak, proszę państwa, skończyła się uznaniowość w wydawaniu pozwoleń.
W następnym odcinku: jak w 1919 roku Naczelnik Państwa Piłsudski (wraz z panami: Paderewskim i Wojciechowskim) zaostrzyli przepisy wprowadzone przez Generał-Gubernatora Warszawskiego w roku 1876, ewentualnie: jak Trzecia Rzesza w 1938 roku zliberalizowała obrót bronią długą.
Zezwalam na kopiowanie i rozpowszechnianie tego tekstu z zachowaniem odniesienia do pierwotnego miejsca publikacji (forum-bron.pl) i oznaczeniem autora (Bardzozły).