Orzeczenia sądów w sprawach pozwoleń na broń
: 28 grudnia 2007, 10:54
Wyrok VI SA/Wa 1570/07 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16.10.2007r. ( orzeczenie prawomocne), którym uchylono zaskarżone decyzje KGP i KSP odmawiające wnioskodawcy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając skargę za zasadną zważył, co następuje;
(……….)
Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy). Przepis ten określa potrzebę wykazania okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia, przy jednoczesnym braku przeciwwskazań wymienionych w art. 15 ustawy, które to przeciwwskazania nie występują chociażby z uwagi na fakt udzielenia skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni bojowej dla ochrony osobistej.
Wydanie pozwolenia na broń nie jest decyzją uznaniową, jak stwierdził to organ Policji. Przeciwnie, jeżeli zajdą okoliczności wymienione w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, organ administracji ma obowiązek wydania wnioskowanego pozwolenia. Takie rozumienie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest ugruntowane w orzecznictwie sądowym, by przykładowo wskazać tylko na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2006 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2520/05) lub na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2007 r. (sygn. akt II OSK 1082/06).
Okolicznościami uzasadniającymi, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wydanie pozwolenia na broń (w tym także na broń sportową) jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się między innymi w udziale w dostępnych zawodach sportowych. Jest natomiast poza sporem, że osiąganie coraz lepszych wyników w tym sporcie jest uzależnione od technicznych właściwości dostępnej broni.
Z materiału zgromadzonego w sprawie można wyprowadzić stwierdzenie, że skarżący przejawia duże zaangażowanie uprawianiem sportu strzelectwa sportowego. W ocenie W. K. osiągane przez niego wyniki kwalifikują go do czołówki zawodników klubowych oraz jako ponadprzeciętnego zawodnika w kraju. Nie jest rzeczą Sądu lub organu administracji dokonywanie oceny, jakie to wyniki w uprawianej dyscyplinie sportu powinny uzasadniać potrzebę udzielenia pozwolenia na sportową broń indywidualną. Natomiast niewątpliwie potrzebę taką może uzasadniać intensywność zaangażowania się strony w uprawianie tego sportu. Trafne jest spostrzeżenie, iż prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane i tylko wykazanie istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnych okoliczności, odróżniających go od ogółu, uzasadnia wydanie pozwolenia. W ocenie Sądu orzekającego w sprawie takimi szczególnymi okolicznościami jest uprawianie przez W. K. od ponad sześciu lat strzelectwa sportowego w ramach Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i CWKS „Legia” przy dużym zaangażowaniu w tą dyscyplinę sportu. Faktem jest również, iż barierą dla osiągania lepszych wyników stała się broń dostępna dla skarżącego w ramach posiadanej przez klub. Klub ten wykazał, że nie jest w stanie zapewnić W. K. broni o lepszych parametrach technicznych, które pozwalałyby na skuteczną rywalizację w zawodach krajowych.
Wskazywanie przez organ administracji, jako na kwantyfikatory dające podstawę do udzielenia pozwolenia na broń sportową, wynikające z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji - uzyskiwanie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych, lub wykonywanie uprawnień instruktora strzelectwa sportowego - nie znajdują uzasadnienia w wymienionym przepisie, jako warunki i kryteria pozaustawowe. Oparcie zatem rozstrzygnięcia na powołanych kryteriach stanowiło naruszenie art. 10 ust. 1 wymienionej ustawy. Jak stwierdził bowiem NSA w powołanym wyżej wyroku z dnia 26 lipca 2007 r., które to stanowisko Sąd orzekający w sprawie podziela, prawo do posiadania indywidualnej broni sportowej nie jest nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Natomiast, przyznanie prawa do posiadania broni indywidualnej może właśnie służyć podniesieniu kwalifikacji sportowych.
Organ administracji zakwalifikował skarżącego do osób, które w zasadzie mogą jedynie uprawiać strzelectwo sportowe na poziomie rekreacyjnym. Nie odniósł się przy tym w sposób wyczerpujący, wskazany w art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., do argumentacji W. K. i dowodów przedłożonych w sprawie dotyczących intensywności i zaangażowania skarżącego w uprawianą dyscyplinę sportu, zauważając jednocześnie fakt, że osiąga on w tej dyscyplinie sportu wyniki dobre, a więc nie przeciętne lub słabe.
(………..)
W tych warunkach stwierdzając, iż doszło do naruszenia zarówno przepisu prawa materialnego (art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), jak i przepisów postępowania wskazanych wyżej, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) oraz art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji, postanawiając o kosztach postępowania na zasadzie art. 200 w związku z art. 205 § 2 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając skargę za zasadną zważył, co następuje;
(……….)
Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy). Przepis ten określa potrzebę wykazania okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia, przy jednoczesnym braku przeciwwskazań wymienionych w art. 15 ustawy, które to przeciwwskazania nie występują chociażby z uwagi na fakt udzielenia skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni bojowej dla ochrony osobistej.
Wydanie pozwolenia na broń nie jest decyzją uznaniową, jak stwierdził to organ Policji. Przeciwnie, jeżeli zajdą okoliczności wymienione w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, organ administracji ma obowiązek wydania wnioskowanego pozwolenia. Takie rozumienie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest ugruntowane w orzecznictwie sądowym, by przykładowo wskazać tylko na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2006 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2520/05) lub na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2007 r. (sygn. akt II OSK 1082/06).
Okolicznościami uzasadniającymi, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wydanie pozwolenia na broń (w tym także na broń sportową) jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się między innymi w udziale w dostępnych zawodach sportowych. Jest natomiast poza sporem, że osiąganie coraz lepszych wyników w tym sporcie jest uzależnione od technicznych właściwości dostępnej broni.
Z materiału zgromadzonego w sprawie można wyprowadzić stwierdzenie, że skarżący przejawia duże zaangażowanie uprawianiem sportu strzelectwa sportowego. W ocenie W. K. osiągane przez niego wyniki kwalifikują go do czołówki zawodników klubowych oraz jako ponadprzeciętnego zawodnika w kraju. Nie jest rzeczą Sądu lub organu administracji dokonywanie oceny, jakie to wyniki w uprawianej dyscyplinie sportu powinny uzasadniać potrzebę udzielenia pozwolenia na sportową broń indywidualną. Natomiast niewątpliwie potrzebę taką może uzasadniać intensywność zaangażowania się strony w uprawianie tego sportu. Trafne jest spostrzeżenie, iż prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane i tylko wykazanie istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnych okoliczności, odróżniających go od ogółu, uzasadnia wydanie pozwolenia. W ocenie Sądu orzekającego w sprawie takimi szczególnymi okolicznościami jest uprawianie przez W. K. od ponad sześciu lat strzelectwa sportowego w ramach Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i CWKS „Legia” przy dużym zaangażowaniu w tą dyscyplinę sportu. Faktem jest również, iż barierą dla osiągania lepszych wyników stała się broń dostępna dla skarżącego w ramach posiadanej przez klub. Klub ten wykazał, że nie jest w stanie zapewnić W. K. broni o lepszych parametrach technicznych, które pozwalałyby na skuteczną rywalizację w zawodach krajowych.
Wskazywanie przez organ administracji, jako na kwantyfikatory dające podstawę do udzielenia pozwolenia na broń sportową, wynikające z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji - uzyskiwanie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych, lub wykonywanie uprawnień instruktora strzelectwa sportowego - nie znajdują uzasadnienia w wymienionym przepisie, jako warunki i kryteria pozaustawowe. Oparcie zatem rozstrzygnięcia na powołanych kryteriach stanowiło naruszenie art. 10 ust. 1 wymienionej ustawy. Jak stwierdził bowiem NSA w powołanym wyżej wyroku z dnia 26 lipca 2007 r., które to stanowisko Sąd orzekający w sprawie podziela, prawo do posiadania indywidualnej broni sportowej nie jest nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Natomiast, przyznanie prawa do posiadania broni indywidualnej może właśnie służyć podniesieniu kwalifikacji sportowych.
Organ administracji zakwalifikował skarżącego do osób, które w zasadzie mogą jedynie uprawiać strzelectwo sportowe na poziomie rekreacyjnym. Nie odniósł się przy tym w sposób wyczerpujący, wskazany w art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., do argumentacji W. K. i dowodów przedłożonych w sprawie dotyczących intensywności i zaangażowania skarżącego w uprawianą dyscyplinę sportu, zauważając jednocześnie fakt, że osiąga on w tej dyscyplinie sportu wyniki dobre, a więc nie przeciętne lub słabe.
(………..)
W tych warunkach stwierdzając, iż doszło do naruszenia zarówno przepisu prawa materialnego (art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), jak i przepisów postępowania wskazanych wyżej, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) oraz art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji, postanawiając o kosztach postępowania na zasadzie art. 200 w związku z art. 205 § 2 p.p.s.a.