No i przyszla pora na pierwsze, prowizoryczne jeszcze testy praktyczne m1855.
Od wyprodukowania tego karabinu minelo okolo 160 lat.
Nie wiem kiedy karabin byl w uzyciu ale przypuszczalnie minelo nie mniej jak 3, moze 4 pokolenia gdy zadymil ostatni raz.
Wiec po bardzo wielu latach w uspieniu bestia zostala ponownie obudzona...
Jak juz wspomnialem - byla to prowizorka wynikajaca bezposrednio z mojej niecierpliwosci w oczekiwaniu na skompletowanie potrzebnego do strzelania wyposazenia.
Strzelanie przeprowadzilem z odleglosci 50m.
Proch jakiego uzylem to Wezuwiusz LC prosto z butli, bez zadnych odsiewan czy podsuszen.
Proch sypalem objetosciowo z prochownicy- koncowka 54 grs. Pozniej sprawdzilem na wadze, ze dawalo to na jedna dawke okolo 49 grs.
Pociski uzyte w tescie odlane byly na szybkiego stad ich kiepska jakosci i spory rozrzut wagowy.
Ich srednia waga to 407 grs.
Najgorsze jest to, ze pociski byly sporo nadkalibrowe i trzeba bylo wbijac je gumowym mlotkiem a nastepnie przez kilkanascie cm dobic je poprzez drewniany patyk- inaczej nie dawaly sie zepchnac w dol pobojczykiem.
Oczywiscie taka procedura powodowala potluczenie czesci glowicowej pocisku, co z pewnoscia nie przyczynialo sie dobrze dla celnosci tych klusek.
Ponadto problemem bylo wlasciwe wycentrowanie pociskow, ktore w praktyce udawalo mi sie osiagnac tylko kilka razy.
Najczesciej pociski wbite zostaly do lufy nieco krzywo, co mozna bylo natychmiast poznac po radykalnym wzroscie oporow.
Te, ktore udalo sie pierwszym uderzeniem mlotka wbic centrycznie dawaly sie zepchnac w glab lufy pobojczykiem.
Te ktore weszly bokiem trzeba bylo dobijac w glab poprzez drewniany walek.
Smar jaki zastosowalem to moja domowa produkcja w wersji zimowej.
Jest to miekki smar wieloskladnikowy na bazie wosku pszczelego, tluszczow zwierzecych i roslinnych, lanoliny, mydla oraz kremu nawilzajacego.
Strzelalem 3 serie po 5 strzalow.
Po kazdej serii dokonywalem drobnej korekcji muszki.
Ostatni, piaty strzal w 2 serii odskoczyl calkowicie poza tarcze.
Byl to pocisk, ktory wbilem w lufe wyjatkowo krzywo, wiec polecial on tak jak najlepiej jak w danej chwili mogl... 1 m w prawo poza tarcze.
Moje wrazenia z tego testu sa takie:
Strzela sie z m1855 wyjatkowo przyjemnie.
Jest to skladny karabin a skrocenie go o 10 cm dodatkowo polepszylo te skladnosc.
Szczerbina jest odsunieta daleko od oka co szczegolnie predysponuje ten karabin dla strzelcow w wieku 40+
Celuje sie nim znakomicie. W moim Rolling Blocku stale walcze podczas celowania bo albo widze wyraznie szczerbine albo muszke.
W m1855 szczerbina i mucha sa rownie ostre a wymiary szczerbiny, muszki oraz szczelin pomiedzy nimi sa dobrane naprawde idealnie.
Wysokosc nowej muszki zostala dobrana prawie tak jak poczatkowo zakladalem i teraz 1 nastawa celownika wypada tak jak chcialem na 50m a nie na 200 jak bylo w oryginale.
Teraz pozostaje mi tylko zorganizowac kalibrator do pociskow, bym nie musial ich bic mlotkiem, powazyc proch i doswiadczalnie ustalic najlepsza nawazke oraz grubosc ziarna.
Mysle, ze wyniki pierwszego testu nie byly najgorsze biorac pod uwage ograniczenia o ktorych wspomnialem.
Zapraszam do publicznego podzielenia sie wynikami oraz wnioskami wlascicieli m1855, a wiem, ze jest Was w Polsce kilku.
. Karabin w oryginale, nie odnawiany, ale stan perfekcyjny. Gdyby porównywać do nowej repliki,... to nie da się porównać. Potwierdzam wszystko to co napisał Wojtek. Karabin świetnie wyważony, spust twardy, ale idealnie płynny, przyrządy celownicze bardziej przypominają te współczesne, perfekcyjne. Kaliber to chyba jakiś ruski, taka 6 liniejka, zresztą ten sam wytwórca produkował broń dla Rosji. Po zakupie tych 5 tys. Szwedzi zaczeli produkować na licencji, przez Huskvarnę, najpierw takie same strzeleckie, a potem także długie piechotne. Także Dania przyjęła te karabiny na uzbrojenie. Z Danią wiąże także ciekawa sprawa pocisków. Jak napisał Wojtek, karabin ma długi skok gwintu, i początkowo Szwedzi, którzy zastosowali za długie pociski Minie, skąd my to znamy 
, mieli problemy z celnością. W końcu wrócili do strzelania z kuli na ładce. Duńczycy natomiast opracowali własny krótki pocisk Minie, i nagle karabin zaczął strzelać celnie. Dzisiejsi strzelcy robią kokile własnie na wzór tych duńskich. Po zakończeniu służby karabiny te były używane przez długie lata przez skandynawskich myśliwych, ciesząc się zasłużoną renomą. Ja strzelam kulką 600 na cienkim fejtuchu, na 100 m z podpórki wszystko można umieścić w czarnym. Gdy pierwszy raz przyniosłem karabin na strzelnicę, koledzy z klubu, strzelający z broni współczesnej, nie chcieli wierzyć że to karabin ponad 150 letni, a nie replika, oczywiście ze względu na stan i na ceność.
